کانون ايرانی پژوهشگران فلسفه و حکمت - خدای محمد(ص)

رازآمیزترین بخش زندگی پیامبر اسلام(ص)، خدای او است. خدای فقیهان، قانونگذار است و خدای فیلسوفان علة العلل و خدای متکلمان قاضی دادگاه قیامت و خدای عارفان مقصد هستی. اما خدای محمد(ص)، خدای نجات‌بخش بود؛ نجات از خدایان دیگر. پیام او با «لا» شروع شد؛ با «نه» به خدایان بی‌شمار که هر یک، بخشی از انسان را به اسارت گرفته بود؛ یکی روح او را و یکی جسم او را و دیگری فکر و عقل و اندیشۀ او را. برخی می‌گویند که پیامبران نیامدند مگر برای اینکه دست انسان را در دست خدا بگذارند و دیگر هیچ. اما شاید ماجرا جز این باشد. شاید بتوان گفت که پیامبران آمدند که دست انسان‌ را از دست خدایان بیرون آورند. اینکه بگویی او آمد که دستی را در دستی بگذارد، آغاز داستانی دیگر است؛ داستانی که شاید فرجامی بهتر از سرانجام امت‌های پیشین نداشته باشد؛ اما اگر بگویی او آمد که دست‌ها و گردن‌ها را از بند خدایان و خدایچه‌ها و خدانمایان بیرون آورد، پایان داستان است؛ ختم نبوت.
خدای محمد و خدای قرآن، ضد همۀ خدایان شبه‌جزیره بود. پس خدای پیروان او نیز باید ضد همۀ خداهایی باشد که ذهن انسان‌ها می‌سازد؛ خدایانی که فاصلۀ آنان تا بت‌های سنگی، گاهی کمتر از مویی است. رسالت او بیش از آنکه برای اثبات خدایی باشد، برای نفی خدایان بود. «الله» در پیام او، رمز جدایی و رهایی از «آلهه» است. این رمز، راز خدای محمد است. «تو به پیغمبر چه می‌مانی؟ بگو».